Jazz w Lasie. Pamiętam jego zupełne początki. Byłem jeszcze przed trzydziestką... Początkowo był to dla mnie wypad na Kaszuby, nad jezioro, do lasu a muzyka była raczej przy okazji. Myślałem, że festiwal z tak wymagającą muzyką w tak sielskim miejscu, długo się nie utrzyma. Z roku na rok byłem coraz to milej zaskoczony. I tak zaskoczony jestem już po raz dwudziesty drugi.

Pada. Leje raczej, czyli pogoda mocno taka sobie jak na koncert pod chmurką. No to tym razem odpuszczę sobie i raczej nie pojadę. No, ale jestem już umówiony z Kubą i raczej ciężko będzie się wymigać. Mało tego, Sławek postarał się i zorganizował nam nawet nocleg. Jak tutaj się wymigać, co tu wymyślić? Sorry stary, ale jeśli nie przestanie lać, to nie widzę sensu siedzenia pod drzewami w strugach deszczu. Prognozy, Mundek są dobre – będzie OK, zapewnia przez telefon Kuba. Jak na zawołanie pojawia się słońce. Dobra, to jedziemy. Odbijamy pod Żukowo i znowu deszcz. A nie mówiłem – buczę po nosem. Będzie dobrze – zapewnia kolega. Do Sulęczyna wjeżdżamy skąpani promieniami słońca. No dobra, niech będzie – jest pogoda, ale pewnie się zrąbie. Już na miejscu Sławek wyjmuję Bushmillsa. Na widok sporej butelki, humor mi się odmienia. Szklaneczka whisky, dymek i obowiązkowe leniwe w legendarnej Marasce. Po chwili jest już zupełnie spoko. Wbijamy do leśniczówki. Jesteśmy szacownymi gośćmi, gdyż mamy akredytacje na nasz portal - Perspektywę Kultury, ale oczywiście organizator zapomniał o nas, więc chcąc nie chcąc, kupujemy bilety. Jesteśmy nieco po oficjalnym rozpoczęciu w trakcie koncertu, zupełnie nieznanemu mi zespołu Przemka Jarosza - Yarosh Organ Trio. Świetny eksperymentalny jazz z genialnym, grającym na organach Hammonda, Kajetanem Galasem. To świetny muzyk, o czym mogłem się przekonać podczas nocnego jamu. Pan Wojciech Karolak doczekał się wreszcie... Zresztą słuchając jak gra Kajetan, mimowolnie rzucił „dobrze gra”. Z ust niedoścignionego mistrza takie słowa, to wielka nagroda. I ja się z nim zupełnie zgadzam.

Jako drudzy pojawiają się na scenie weterani w odmłodzonym składzie – Heavy Metal Sextet — zespół kontrabasisty Mariusza Bogdanowicza. Hard bopowe, jazz rockowe, a i funkowe klimaty w wyraźny sposób, przypadły publiczności do gustu. Nam również. Dynamiczny, pulsacyjny jazz i zimne piwo – czegoś więcej? Żałuję tylko, że nie dojechał do Sulęczyna, mój kolega, Krakowski muzyk i świetny perkusista Mirosław Sitkowski. Rok temu, zrobiliśmy piękną rundkę po Krakowskich klubach jazzowych.

W przerwie dowiaduję się, że Grażyna Łobaszewska w drodze na koncert, miała wypadek. Ktoś wjechał jej w auto, czy jakoś tak. Mocno źle. Co tu będę ukrywał – przyjechałem do Sulęczyna na jej koncert. Krążą już niemal legendy na temat jej genialnej kondycji wokalnej. Wyjdzie na scenę? W jakim nastroju, kondycji? Z kolejki po kolejne piwo, słyszę zapowiedzi konferansjera. Na hasło „Łobaszewska”, obserwuję poruszenie wśród rozleniwionej publiczności. Wolne miejsca w tylnych rzędach publiczności, szybko się zapełniają a przed sceną, robi się ciasno. Po chwili przed sceną jest tłum ludzi. Ooo? Miło. Wreszcie zaczyna się... Pani Grażyna czarnoskórą piosenkarką jest! Nie wiedzieliście? Bo ja coś podejrzewałem od zawsze. Nikt u nas nie posiada takiego głosu i nikt tak nie śpiewa, jak Ona. Kurcze, zawsze była świetna, ale moim zdaniem, aż tak „czarno” to nie śpiewała. Mahalia Jackson... Znam Panią Grażynę zarówno osobiście (może Pani pamięta wspólne kolędowanie dla jakiegoś tam programu TV u Pani Benity?), jak i wszystko, co nagrała. Kiedyś w SWA uczyliśmy się śpiewać tak jak Ona. Laski na zajęciach z mikrofonem, do dzisiaj wybierają jej genialne piosenki. Od jakiegoś czasu, z ciekawością oglądam jej wszystkie koncerty na YT. I wreszcie słyszę ją na żywca... Czterdzieści lat śpiewania, a Ona jest młoda, demonicznie ekspresyjna, świeża i z barwą głosu, przyprawiającą gęsiej skórki. Wielka dama polskiego wokalu. W przeszłości najbardziej niedoceniona, powracająca w świetnym stylu, który doceniają wszyscy spragnieni dobrej i prawdziwej muzyki-piosenki. Flaki mnie bolą i krew leje się z lewego ucha, kiedy słucham tych wszystkich „Mam Talentowych” panienek. Świetny koncert i piękne, dojrzałe teksty: Bukartyka, Justyny Holm, Jana Wołka i Poniedzielskiego. Jej dzisiejsze sceniczne oblicze to nowe, zaskakujące brzmienie oraz pomysłowe i energetyczne aranżacje. I tutaj szacunek dla zespołu AJAGORE. Znam chłopaków od dawna. To prze genialni muzycy! Mocne, mięsiste, energetyczne, męskie granie. Sławek, Maciek, Michał - szacun, czapeczkę zrywam, stawiam szklaneczkę! Pamiętam nasze wspólne gdzieś tam – koncertowanie – zawsze zawodowo i z klasą. Nawet po kilku głębszych...

No dobra-powiem to - nowa Łobaszewska jest genialna w znacznej mierze za sprawą Ajagore. Piękna jest ich wspólna płyta z tytułową piosenką „Sklejam się”. Piękny był ich koncert w Sulęczynie z niespodzianką na sam koniec – piosenką Czesława Niemena „Jednego serca”. W trakcie koncertu zupełnie niespodziewanie, pojawia się na scenie, za fortepianem Krzesimir Dębski. Takie miłe niespodzianki są dosyć typowe dla Jazz w Lasie. Zawsze się tutaj coś sympatycznego przydarzy. Ot choćby taka sytuacja-dnia następnego, w restauracji Maraska, stoję sobie spokojnie w kolejce po zamówienie śniadaniowej porcji leniwych. Przede mną Sławek Kornas z Ajagore a przed nim, kilku innych-spragnionych po nocnym jamie muzyków. Sporo czekania. Kiedy nadeszła moja chwila, sprytnym, wężowym ruchem wpycha mi się Krzesimir Dębski. „To ja to samo co koledzy proszę” – mruga do nich i daję do ręki kasę. Wszystko odbywa się jakieś 26 cm od mojej twarzy. Gdyby nie String Connection, to Pan Krzesimir, dostałby pewnie „karnego” i powędrował na koniec kolejki. Cóż było robić? Udaję, że nie widzę, a źle się z tym czuję. Kupuję zatem trzy porcje pierogów leniwych, na wynos. Na wynos? Tak młoda damo-na wynos proszę! Pierwszą porcję połknąłem jeszcze w restauracji. Bez cukru, bo cukru nie mogę. Odrobina masełka z bułeczką tartą. Drugą porcję wpycham sobie do twarzy w trakcie powrotu do domu – lewą ręką, bez widelca. Prawą trzymam kierownicę 3 tonowego auta. Można? Trzecią porcję przeznaczam żonie, aby skosztowała, jak smakuje prawdziwe Kaszubskie żarcie. Posmakowała. Ja zjadłem resztę. I żałuję teraz. Że się skończyły.

Najlepsze co w Sulęczynie to pierogi leniwe z Maraski, a na Jazz w Lesie 2017 dnia pierwszego – Łobaszewska. Na drugim dniu już nie byłem – obowiązki towarzyskie. Mówią, że było równie dobrze co w dniu pierwszym. I ja im wierze. Świetny czas – świetna atmosfera. 

Tekst: Edmund Jabłoński

Foto: Jakub Malinowski

Perspektywa Kultury 2017

 

Komentarze (razem: 0)