Na przełomie maja i czerwca Gdański Teatr Szekspirowski zaserwował nam atrakcję nie byle jaką. Wspaniale niszowy, alternatywny minifestiwal ściągnął do Gdańska artystów z kilku kontynentów – także tych muzycznych. Cztery wieczory pomiędzy 28.05 a 3.06 wypełniły dźwięki artystów z mainstreamem nie mających zbyt wiele wspólnego, ale cieszących się uznaniem wśród wąskiego grona koneserów muzyki alternatywnej. Perspektywa Kultury spędziła z festiwalem trzy ekscentryczne wieczory.

 

4DME / fot. Piotr Fedorczyk

1.06. / Czwartkowy pokaz samowystarczalności

Po elektronicznym ambientowym rozpoczęciu festiwalu z Timem Heckerem w roli głównej (28.05), organizatorzy postawili na brzmienia przede wszystkim akustyczne. Przyznam, że to właśnie ten punkt programu złowił moją uwagę najbardziej. Drugi dzień 4DME wypełniły dźwięki dwojga artystów – wszechstronnych i samowystarczalnych. O dryfującej wyobraźni i ogromnej wrażliwości muzycznej. Przy skłonności do pewnej dozy eksperymentu oczywiście.

Czwartkowy koncert rozpoczął występ trójmiejskiej wiolonczelistki i kompozytorki Karoliny Rec, działającej pod pseudonimem Resina. Kameralna publiczność siedząca na parterze sali Teatru otoczona została mrokiem, z którego wyłaniała się lekko tylko oświetlona sylwetka artystki. Resina stworzyła kontemplacyjny, intymny nastrój, dodatkowo oderwany od rzeczywistości dzięki wyłaniającym się w tle wizualizacjom, które zdawały się być organiczną częścią jej performance'u. Nie mogłam oprzeć się dźwiękowym skojarzeniom z Dalekim Wschodem. Było w tym koncercie coś mistycznego i poetyckiego. Z otoczonej muzyką drobnej postaci Resiny biła siła, a jednocześnie spokój mniszki.

Resina / fot. Piotr Fedorczyk

Klimat kontemplacji utrzymał się do końca wieczoru. Gwiazda drugiego dnia 4DME – znany już w Trójmieście niemiecki pianista i kompozytor Hauschka, zafundował nam godzinne muzyczne spa. Bardzo towarzyski i darzący sympatią Trójmiasto, nie odmówił sobie krótkiego flirtu z publicznością. Zaprezentował koncept swojej najnowszej płyty, zapraszając do wysłuchania dźwięków granych bez przerwy przez 60 minut. Z jego preparowanego fortepianu wypływały brzmienia zupełnie nieprzypominające akustycznego soundu instrumentu. Partie fortepianu dopełnione zostały elektroniką, szumami i zapętleniami. Powtarzające się schematy rytmiczne wprowadzały w trans. Niektórzy budzili sie z głowami na ramionach sąsiada. Ale muzyka Hauschki wcale nie byla usypiająca. Ona miala moc wprowadzania w stan głębokiej medytacji. Wrażenie potęgowały ponownie wizualizacje, zupełnie równouprawnione w tym show – na równi z muzyką zabierały nas w odległe krainy. Ciekawym zabiegiem było “odsłonięcie kart” pod koniec koncertu – Hauschka, nie przerywając gry, wyciągał kolejno ze środka fortepianu folie kuchenne, zakrętki, piłki do ping-ponga, łańcuchy, śrubki i mnóstwo innych bliżej nieokreślonych sprzętów, wracając do dźwiękowego źródła instrumentu. Artystę pożegnała owacja na stojąco.

Hauschka / fot. Piotr Fedorczyk

Hauschka / fot. Piotr Fedorczyk

2.06. / Piątkowy freak-show

Trzeci dzień 4DME rozpoczęły dwa koncerty na dachu Teatru Szekspirowskiego. Pomysł na taki niecodzienny plener jest świetny - sprawdził się dobrze w trakcie zeszłorocznej edycji. Tym razem jednak nie zdał egzaminu. Temperatura i wiatr wygoniły publiczność pod ściany, tworząc ogromną, smutną pustkę przed skromną sceną, na której prezentował się kolejny nietypowy festiwalowy artysta.

Typhonian Highlife – przybył do Trójmiasta nie tylko z innego kontynentu, ale też z odległej galaktyki w jakimś równoległym wymiarze. Dla mnie zdecydownie najbardziej ekscentryczny punkt na mapie festiwalu. Jego kontrowersyjna, organiczna narracja muzyczna trafiła do bardzo wąskiego grona fanów dźwięków z krańca internetu. Zawieszone w przestrzeni, abstrakcyjne, spontaniczne wizje bez puntku odniesienia, spotykały się z entuzjazmem małej grupy słuchaczy i konsternacją na twarzach pozostałych. Muzyczna fantastyka zdecydowanie nie dla każdego.

Typhonian Highlife / fot. Piotr Fedorczyk

Drugi (i na szczęście ostatni) koncert plenerowy należał do – już nieco bardziej rytmicznie ułożonego – Jamesa Ferraro, producenta i kompozytora elektroniki z gatunku vaporwave. Frekwencja nadal nie zachwycała, ale muzyka spotkała się z większym zrozumieniem publiczności. Kilkadziesiąt minut później publiczność przeniosła się wreszcie do sali głównej Teatru, by pobujać się w rytm grzecznej, nostalgicznej elektroniki Ducktails. Kolejne kawałki z miłym wokalem i przyjemną gitarą trochę hipsterskiego Matta Mondanile zlewały się w jedną całość, a myśli odpływały już powoli w stronę finału wieczoru.

Ducktails / fot. Piotr Fedorczyk

Energia finałowej formacji King Khan and the Shrines wybuchła niczym wulkan i zalała publiczność ekscentryczną charyzmą muzyków. King Khan, pół-Hindus, pół-Kanadyjczyk jest jednym z najbardziej nieokrzesanych performerów, jakich udało mi się zobaczyć na żywo. Jego szalone stroje, miny, gesty, jego nieprzewidywalna choreografia – to wszystko sprawia, że nie sposób oderwać od niego wzroku. Grupa, grająca rasowy funkowo-soulowy groove, uchodzi za muzyczny fenomen i jeden z najbardziej zabawnych i rozrywkowych zespołów na świecie. King zmieniał stylizacje jak rękawiczki. Początkową presleyowską estetykę i biały garnitur, zamienił na skąpy lateksowy kostium z futrem i wycięciami tu i ówdzie, by ostatecznie paradować w pióropuszu i pelerynie z transseksualnym vibe'm. Gdańska publiczność – nieco onieśmielona, chyba nie była gotowa na taki freak-show i odbierała sceniczny entuzjazm z małym opóźnieniem. Trudno było zrozumieć brak adekwatnej reakcji publiczności na taką dawkę szaleństwa, ale ostatecznie grupie udało się porwać wszystkich w wir tańca. King Khan and the Shrines bisowali dwa razy, grając i tańcząc między oswojoną już i szalejącą publicznością.

King Khan and the Shrines / fot. Piotr Fedorczyk

King Khan and the Shrines / fot. Piotr Fedorczyk

King Khan and the Shrines / fot. Piotr Fedorczyk

3.06. / Sobotni gabinet osobliwości

Egipska żywiołowość, polscy fascynaci korgów, hip-hopowy duet indywidualnie i londyńska elektronika – to czwarty dzień 4DME. Ostatni koncert w ramach Dni Muzyki Ekscentrycznej był nie tylko ekscentryczny, ale i bardzo eklektyczny.

Na pierwszy ogień w sobotni wieczór poszedł duet LXMP. Przyjacielska, luźna atmosfera koncertu fajnie wprowadziła w sobotni imprezowy klimat. Perfekcyjnie zgrany duet miłośników miksu dźwięków syntezatorow z krzywymi rytmami perkusji, na stałe zasili moje muzyczne zbiory. Ciekawostka – podczas gdy publiczność obserwowała to, co działo się na scenie, “głos z off'u” – dźwiękowiec wymiatał gitarowe solówki, o mały włos będąc niezauważonym! Na szczęście udało się przyłapać go na gorącym uczynku.

LXMP / fot. Joanna Bogusz

LXMP / fot. Joanna Bogusz

LXMP / fot. Joanna Bogusz 

Po krótkiej przerwie na scenie Teatru Szekspirowskiego pojawiło się żywiołowe egipskie trio, czyli zespół Islam Chipsy, obwołany prawdziwym objawieniem podczas ubiegłorocznego katowickiego Off Festiwalu. Sądząc po zapełniającej się sali, egzotyczny skład przyciągał publiczność obietnicą radosnej, spontanicznej imprezy przy bliskowschodnich rytmach. Nie było inaczej. Pierwsze rzędy szalały w rytm charakterystycznej gry lidera – Islama Saeeda, bazującej na muzyce chaabi oraz mocy dwóch towarzyszących mu perkusistów.

Islam Chipsy / fot. Joanna Bogusz

Islam Chipsy / fot. Joanna Bogusz

Na drugim biegunie sobotniego koncertu znalazły się mroczne wykony 1988 i Roberta Piernikowskiego. Połączenie hip-hopowego wokalu, dub'u i analogowej elektroniki trafiło do fanów gatunku. Pozostałą część publiczności te dwa zbyt długie występy zmęczyły na tyle, by zamknąć swój ekscentryczny weekend i wyjść niestety przed zakończeniem festiwalu i wisienką na torcie w postaci koncertu Nathana Fake'a. Ale jak śpiewa Piernikowski: “wszystko, co powiedziałem wczoraj, dziś jest nieważne”, więc zostawmy to, co było kiedyś.

1988 / fot. Joanna Bogusz

1988 / fot. Joanna Bogusz

Finał 4 Dni Muzyki Ekscentrycznej miał spore opóźnienie. Nathan Fake, producent elektroniczny z północnego Londynu, wszedł na scenę z godzinnym poślizgiem. Uderzała niska frekwencja. Jego smaczny miks elektroniki, ambientu i techno trafił więc zaledwie do garstki prawdziwych fanatyków nieoczywistych dźwięków. Sytuacja nie bez uroku – wytworzył się mikrokosmos na miarę kameralnej, prywatnej imprezy dla wybrańców. Grupa "ambasadorów" festiwalu, coraz odważniej oddających się dźwiękom Fake'a, utwierdziła mnie w przekonaniu, że 4DME to festiwal dla wybrańców właśnie.

Nathan Fake / fot. Piotr Fedorczyk

Nathan Fake / fot. Piotr Fedorczyk

Dni Muzyki Ekscentrycznej to festiwal jedyny w swoim rodzaju. Jeśli tak jak ja poszukujecie inspiracji i nietypowych biegunów do Waszych muzycznych zbiorów, koniecznie wybierzcie się na kolejne ekscentryczne wykony na Scenie Odkryć Teatru Szekspirowskiego. Czym następnym razem zaskoczą nas organizatorzy? Czekam z niecierpliwością.

 

Zobacz naszą fotorelację.

 

Tekst: Joanna Bogusz

Foto: Piotr Fedorczyk, Joanna Bogusz

Perspektywa Kultury 2017

Komentarze (razem: 0)