Roberta miałam przyjemność poznać podczas pierwszej edycji Kaszëbë Music Festiwal. Jego prace, przedstawiające ludzi, przyczepione klamerkami do cienkiej żyłki, doskonale wpasowały się w klimat uroczej Wyspy Łabędziej w Kartuzach. Po krótkiej rozmowie wiedziałam, że Robert ma w sobie ‘to coś’, co sprawi, że nasze drogi zawodowe jeszcze się zejdą. Rok później, spotkaliśmy się w samym centrum Wrzeszcza w „Fikcja Księgarnia Cafe”, pijąc kawę i dyskutując nie tylko o pracy, ale również o emocjach.

Robert ma 21 lat i pochodzi z Rypina. To mała miejscowość, oddalona od Torunia około 60 km. Obecnie mieszka w Gdańsku, chociaż ciągnie go do większego miasta. Fotografuje od 17. roku życia. W przyszłości chciałby połączyć fotografię z grafiką oraz prowadzić własne studio, współpracując z grupą przyjaciół.

Skąd Robercie czerpiesz inspiracje?

To jest totalne flow. Może być tak, że przez miesiąc nie mam pomysłów, aż nagle zobaczę powiewającą suknie w obrazie filmowym i już mam pomysł na sesję. Bardzo dużo inspiracji czerpię z muzyki niszowej. Zagłębiam się w tekst i widzę obraz. Inspiracje są wszędzie. Czasami  prześpię się i nagle wstaję z inspiracją.

Brzmi nieźle. Twoje sesje są odzwierciedleniem Twoich snów…

No może bez szczegółów, ale kilka razy obudziłem się i wiedziałem, że mam coś w głowie. Wiedziałem, że coś musiało mi się przyśnić. Wtedy wstaję i czuję, że następna sesja to będą na przykład zdjęcia z przerysowanie długą suknią w sadzie.

Romantycznie. Bardzo podobają mi się zdjęcia z maską zwierzęcą i kolorowymi flarami. To również efekt Twoich marzeń sennych?

To akurat był przypadek. Mam tylko jedno zdjęcie z tej sesji, a szkoda, bo planowałem więcej. Wszystko zaczęło się na tematycznej imprezie studenckiej z hasłem; „Ludziom wstęp wzbroniony”. Tam spotkałem  dziewczynę w dziwnej masce. Jak się później okazało, to studentka Akademii Sztuk Pięknych, a maskę zrobiła sama. Pożyczyła mi ją na tydzień w ramach współpracy. Niestety modelka mi się pochorowała, więc miałem zastój. Na ostatnią chwilę pojechaliśmy do pierwszego lepszego lasu, założyliśmy pierwsze lepsze ciuchy, stanęliśmy przy pierwszym lepszym drzewie, odpaliliśmy flary… i zaczęło robić się ciemno. A ja nie lubię robić zdjęć z lampą błyskową.

Przeglądam Twoje zdjęcia i widzę same kobiety.

A właśnie teraz szukam mężczyzn do zdjęć.

Będzie trudniej?

Myślę, że to jest wyzwanie. Z mężczyzn trudniej jest wydobyć te emocje. Stylizacja też jest ograniczona.

Z drugiej strony, mężczyzna nie musi być piękny.

Masz rację. Wiadomo, że odpada make-up czy stylizacja fryzur. Jeżeli chciałbym zrobić zwykłe, proste zdjęcia - jest łatwiej. W sesjach z mężczyznami nie trzeba aż tylu przedmiotów i zabiegania, jak z kobietami. Jeżeli  jednak chciałbym zrobić coś naprawdę fajnego, musiałbym się pogłowić.

Wróćmy do modelek. Kobiety na twoich zdjęciach są do siebie podobne - klasyczne i dostojne. To Twój ulubiony typ urody?

Większość to ładne i szczupłe brunetki. Być może jest to jakiś klucz, ale nie mam ani przedziału wiekowego, ani ulubionego typu urody. Jeżeli ktoś mi się spodoba, zobaczę w nim „to coś” - szukam inspiracji do sesji.  

Tym czymś jest piękno? Brzydota?

Na pewno nie oceniam przez pryzmat piękna. Brzydota potrafi być niezwykle inspirująca. Ktoś może być brzydki, a na zdjęciu będzie piękny. Wszystko zależy od interpretacji piękna, to jest temat złożony. Poza tym, brzydota jest większym wyzwaniem, jeżeli chodzi o zdjęcia. Jeżeli zrobisz zdjęcie pięknej osobie, będzie miłe dla oka nawet wtedy, gdy będzie złe technicznie. Brzydota natomiast musi być tak przedstawiona, żeby w tym zdjęciu było cos interesującego.

Co w takim razie przyciąga Twoją uwagę?

Mam fetysz piegów, lubię gdy jest ich dużo. Lubię też przesadne wychudzenie ciała, wystające kości czy wyróżniające się obojczyki. Gdybym jednak spotkał kobietę pulchną, która ma w sobie coś interesującego, chętnie zrobiłbym jej zdjęcia. Nie lubię przeciętności, a w Polsce niestety panuje przeciętność. Niewiele osób chce się wyróżniać. Jeżeli ktoś ma charakterystyczne cechy, często je zakrywa. Charakterystyczne i piękne może być wszystko, zarówno duże usta, jak i małe usta. Kiedyś fotografowałem dziewczynę ściętą na łyso, która była bardzo kobieca. To była duża inspiracja. Na sesji oblewaliśmy ją mlekiem.

Odważna i kontrowersyjna ta kobiecość. Lubisz akty?

Robiłem kiedyś, na samym początku, ale nie chcę ich pokazywać, bo od tamtego czasu wiele się zmieniło w mojej twórczości.  Niedawno robiłem zdjęcia z nagością zakrytą w studio w Sopocie. Dziewczyna miała zaklejone sutki białymi taśmami, na kształt iksów. To były smaczne zdjęcia.

Nie czujesz skrępowania, gdy przed obiektywem stoi naga kobieta?

Zupełnie nie. Swoją drogą, teraz myślę o tym, żeby zrobić akty męskie, ponieważ niewielu jest fotografów w Trójmieście, którzy zajmują się tą dziedziną.  Takie zdjęcia mnie nie peszą, ja w ogóle rzadko bywam skrępowany w pracy. Modelki z którymi pracowałem, również nie mają problemów z nagością. Może to przez moje luźne podejście. Na każdych zdjęciach staram się wprowadzić przyjemną atmosferę. Puszczam muzykę, żeby nie pracować w niezręcznej ciszy. Zanim zaczniemy zdjęcia, modelka jest malowana i czesana, a później przez godzinę rozmawiamy, żartujemy. Sama praca trwa około godziny. 

Zaprzyjaźniacie się?

Przyjaźnie to za duże słowo, ale podczas pracy nawiązuje się taka relacja przyjacielska.  Dla mnie ważna jest atmosfera na planie. Chcę, żeby każdy zapamiętał, że to był świetny dzień. Z resztą, ja też stałem po drugiej stronie obiektywu, więc wiem, jaka to ciężka i wymagająca praca.

Zrezygnowałeś?

Tak, okazało się że jestem za tłusty. Dwie znane agencje się mną zainteresowały, ale musiałbym zrzucić 3 kilogramy.  Gdy ktoś chce zostać modelem, a nie ma znanego nazwiska, musi się dostosować. Musisz zrobić operację, schudnąć, przefarbować włosy na czerwono na jutro. W tamtym czasie olałem ten temat. Poza tym, przed obiektywem czuję się bardzo skrępowany. Nie lubię pozować.

Wróćmy do fotografii. Szukasz swojego stylu, czy już go znalazłeś?

Większość moich zdjęć ma dużo elementów, często są bardzo kolorowe. Z drugiej strony cenię prostotę -wystarczy biały sweter, rozpuszczone włosy i rozmazane tło. Lubię minimalizm i przepych, nigdy po środku.

A kicz?

Kicz jest fajny. Wiadomo, są kicze i kicze. Jest kicz w stylu sensownej i przemyślanej całości, czym można się zachwycać. Jest też kicz nieprzemyślany, gdzie spojrzysz i wyśmiejesz. Z kiczem jest o tyle niebezpiecznie, że manewrujesz na cienkiej granicy. Możesz założyć wrotki czterokołowe i spódnicę z tiulu, a zdjęcie wyjdzie dobrze. Może też wyjść żałośnie.

A krajobrazy? Martwa natura? To ciebie nie pociąga?

Próbowałem fotografować martwą naturę. Od tego często się zaczyna. Gdy ktoś dostaje po raz pierwszy aparat do ręki, robi zdjęcia kwiatków. Tak jest łatwiej. Oczywiście są profesjonaliści, którzy robią piękne zdjęcia krajobrazom, ale to trzeba czuć. Ja tego w ogóle nie czuję. Ostatnio przekonałem się do architektury, ale krajobrazy i martwa natura - nigdy w życiu. Poza tym, ciężko moim zdaniem wybić się w tej działce.

Co z weselami? Dopuszczasz taką możliwość?

Spójrzmy prawdzie w oczy. Ambitne rzeczy można robić po godzinach. Na chałturzeniu dobrze się zarabia. Wesela, chrzciny, imprezy okazjonalne, robisz to, ponieważ musisz z czegoś żyć. Większość musi chałturzyć, żeby się utrzymać, bo w Polsce sztuka jest nisko ceniona. Oczywiście, pomagają znajomości. Wystarczy, że fotograf ma przyjaciółki modelki, których twarze są znane na całym świecie. Zobaczą znaną twarz, zjawisko sięga wysokiej rangi i fotograf dostaje dobre zlecenia komercyjne.

Jeżeli znany fotograf zrobi zdjęcie, często oceniamy je jako dobre, ponieważ cenimy nazwisko fotografa…

Dokładnie, zdjęcie może nie być dobre, a świat to kupi, bo świat jest głupi, jeżeli chodzi o sztukę.

Mamy coraz więcej fotografów, którzy robią złe zdjęcia, a jednak się nie wstydzą. Myślisz, że każdy może dzisiaj być fotografem?

Trzeba mieć to coś. Nie lubię, gdy ktoś mówi „Ty masz dobry aparat i robisz dobre zdjęcia”. Dobre zdjęcie można zrobić telefonem komórkowym.  Moim zdaniem, każdy ma szansę, jeżeli poczuje więź z aparatem. Tak jak różdżka wybrała Harrego Pottera, fotograf musi poczuć specyficzną więź z aparatem. Trzeba mieć intuicję, poczucie smaku oraz pojęcie o sztuce. Trzeba się rozwijać, czytać, szukać inspiracji, oglądać zdjęcia konkurencji. Inaczej zostaniesz w małym światku fotograficznym z klapkami na oczach. Palisz?

Nie.

A ja bym sobie zapalił. Mogę?

Jasne.

fot. Robert Ryncarz

fot. Robert Ryncarz

fot. Robert Ryncarz

Patrzę na ciebie i widzę, że lubisz się wyróżniać. Jesteś dość ekscentryczny.

Dlaczego?

Wizualnie.

Nie.

Bardzo podkreślasz swoją osobowość. Nie jesteś szarą myszką.

Nie. Czy ja wiem…

Podkreślasz to, masz tatuaże, nieszablonowy styl. Widać Ciebie. Jesteś wyraźny.

I tak teraz zszarzałem. Kiedyś byłem bardziej wyraźny.

Dojrzałeś?

Tak, ale ogólnie ludzie ze świata sztuki są w pewnym sensie kontrowersyjni. Są też szare myszki, które robią wielkie „wow” w swojej twórczości, ale jednak jest coś takiego, że w tym świecie większość ludzi się wyróżnia. Może to nie jest powiązane z zawodem, raczej z charakterem.

Pamiętasz moment, w którym poczułeś, że fotografia jest twoją pasją?

Moja siostra dostała lustrzankę, gdy miała 18 lat. Pobawiła się nią, później wyjechała na studia, a lustrzanka została w domu. Chwyciłem ją do ręki, gdy miałem 17 lat. Na początku robiłem zdjęcia kwiatów, motyli i żab. To mnie jarało. Nie miałem żadnego innego talentu, a zdjęcia zaczęły mi wychodzić.  Później, moja siostra została fotomodelką w Warszawie. Jak wróciła, chciała żebym zrobił jej zdjęcia, mimo że byłem beztalenciem. Początkowo te zdjęcia były słabe. Gdy Sandra wyjechała do Warszawy, zacząłem czytać o fotografii, uczyć się dobrych kadrów, ćwiczyłem ujęcia. Później było już tylko lepiej. Można powiedzieć, że to właśnie siostra odkryła mój talent.

Jaki jest Robert Ryncarz, gdy odkłada aparat?

Ciężkie pytanie. Na co dzień jestem raczej spokojny, chociaż bardzo towarzyski. Często rozmyślam nad swoim życiem, nad przyszłością. Potrafię być bardzo wylewny, a z drugiej strony, zawsze zachowuję coś dla siebie. Lubię otaczać się ludźmi, tak jest weselej. Poza fotografią, lubię też malować. Na początku robiłem to z przymusu, ale teraz robię to dla przyjemności.

Czujesz się atrakcyjny dla kobiet?

To chyba nie jest pytanie do mnie. Nie myślę o tym. W moim towarzystwie wszyscy są bardzo wyluzowani, również kobiety. Poza tym, myślę że moje relacje z kobietami są bardzo naturalne. Moja przyjaciółka powtarza, że jej się podobam, ale czy ja wiem… Poza tym, atrakcyjność to temat względny, nie szata zdobi człowieka.

A miłość? Pomaga w twórczości czy przeszkadza?

To zależy od charakteru. Na jednego, miłość może wpłynąć pozytywnie, dać mu kopa do działania. Ktoś inny odstawi na bok swoją sztukę. Moim zdaniem można pogodzić wszystko. Takie rezygnowanie z życia dla kogoś, ma miejsce również w innych sytuacjach. Sam byłem świadkiem, gdy ktoś zapominał o przyjaciołach, ponieważ spotkał swoją miłość. Nigdy nie potrafiłem tego zrozumieć.

Potrzebujesz własnej przystani w życiu?

Kiedyś chciałem się wyszaleć. Teraz jestem na etapie, że powoli szukam stabilizacji. Moje życie jest w ciągłym biegu, miło byłoby mieć taką ostoję, wsparcie.  Żyjemy w czasach szybkich, ważny jest ten punkt odniesienia, spokoju.

A może przystanią jest twoja rodzinna miejscowość. Myślisz o tym, żeby kiedyś tam wrócić?

Nie, nigdy w życiu. Moi rodzice mają firmę wielopokoleniową, zajmują się projektowaniem ogrodów i pewnie byliby szczęśliwi, gdyby dzieci wróciły. Siostra utknęła w Warszawie, pracuje w mediach, a ja jestem w takim wieku, że nawet Gdańsk wydaje mi się za mały i chciałbym czegoś więcej.

Nie inspiruje ciebie to miejsce?

Zdarza się, że inspiruje. Większość zdjęć, które powstały do tej pory, to zdjęcia z Rypina. Gdybym miał się skupić tylko na zdjęciach, być może mieszkanie w ciszy wpłynęłoby pozytywnie na moją twórczość. Mam jednak masę innych planów, których tam nie mógłbym realizować.

Jak myślisz, na którym szczeblu drabiny teraz się znajdujesz?

W połowie drabiny.

Dość wysoko.

Nie wiem czy wysoko. Połowa drabiny w fotografii, to nie jest aż tak wysoko. Jeżeli chodzi o grafikę -właśnie wszedłem na pierwsze szczebelki. Reasumując, jestem na jednej trzeciej wysokości tej drabiny.

Co jest dalej?

Długo nie miałem własnej strony internetowej w sieci. Teraz czas na rozbudowę strony. Poza tym, chcę się reklamować, okleić samochód, wyprodukować wizytówki. Zabieram się niestety również za chałturzenie, czyli za zdjęcia ślubne. Będą to zdjęcia profesjonalne, takie żebym się ich nie powstydził, gdy obok nich będzie zapisane nazwisko Ryncarz.

Z Robertem Ryncarzem rozmawiała Justyna Michalkiewicz

fot. Robert Ryncarz

 

 

Komentarze (razem: 1)

• 2017-03-05 10:06

  spray na potencje Macho Man

  Witam, nazywam sie Kasia i chcialabym powiedziec o srodku, ktory uratowal moje wlosy. Dzieki pozytywnym opiniom w Internecie bylam entuzjastycznie nastawiona w sprawie nowego sprayu do wlosow, ktory obiecal szybki powrot wlosow do zdrowia i doskonale rezultaty. Fakt, ze moje wlosy nie poddaja sie zadnym skomplikowanym uslugom fryzjerskim, one naturalnie nigdy nie mialy ani gestosci, ani blasku, ani zdrowia. Zawsze sie nimi opiekowalam srodkami ludowymi i wszystkimi produktami, ktore byly reklamowane, ale nie udawalo sie duzo. Dlatego slynny w Internecie spray do wlosow “Hair Megaspray” zamowilam juz dla zabawy.
  Uzywalam go dopiero tydzien, kiedy zdalam sobie sprawe, ze tez napisze pozytywna opinie. Moje rzadkie i mdle wlosy zostaly przeksztalcone na moich oczach. Pierwszym sie zjawil podklad na calej glowie, a potem zaczal rosnac sie na podwyzszonym tempie, dodajac objetosci wlosom.
  
  spray do wlosow Hair Megaspray

  Daviderumn